زندگینامه حضرت سلیمان نبی(ع)!

حضرت سلیمان (ع) یکی از پیامبران معروف بنی اسرائیل است که هم دارای مقام نبوت بوده و هم دارای حکومت ، روایت شده که چهار نفر بر سراسر کره زمین حکومت و فرمانروایی کردند که دو نفر از آنها مؤمن ( سلیمان و ذوالقرنین ) و دو نفر کافر ( بخت النصر و نمرود ) بودند . نام مبارکش 17 بار در قرآن در سوره های « بقره ، نساء ، سباء ، ص ، انعام ، انبیاء ، نمل » آمده است .

وی 4391 سال بعد از هبوط آدم (ع) متولد شد . نام پدرش « داوود » است که با یازده واسطه به حضرت یعقوب (ع) می رسد و نام مادرش را « اَبیشاغ » یا « تشبع » گفته اند . وی از جمله زنانی است که نام او در قرآن به نیکی یاد شده است . از زبان فرزندش سلیمان (ع) آمده است : « پروردگارا ! شکر نعمت هایی را که بر من و پدر و مادرم ارزانی داشته ای به من الهام فرما » (سوره نمل ، آیه 19 ) ، از این ایه استفاده می شود که مادر سلیمان (ع) همچون پدرش داوود (ع) و خود وی ، مورد الطاف الهی بوده و شکر بسزایی را لازم داشته که سلیمان نبی (ع) خواهان الهام الهی برای ادای آن بوده است .

وی در 13 سالگی حکومت را بدست گرفت که در آن جن و انس و پرندگان و چرندگان و باد ، همه تحت فرمان او بودند و بر سراسر زمین فرمانروایی می نمود . سرانجام پس از چهل سال حکومت و پادشاهی در 53 سالگی از دنیا رفت . ولی طبق برخی روایات حضرت سلیمان (ع) 712 سال عمر نموده است . وی « آصف بن برخیا » را وصی خود قرار داد .

خداوند به سوی حضرت سلیمان (ع) وحی فرستاد که علامت مرگ تو آن است که درختی در بیت المقدس روییده می شود که آنرا خرنوبه گویند ، پس روزی آن حضرت دید در صحن مسجد درختی روییده است ، خطاب نمود به آن درخت که نام تو چیست ؟ گفت : خرنوبه نام دارم . سلیمان (ع) دریافت که مرگش نزدیک شده است . به محراب و محل عبادت خود بازگشت و در حالی که ایستاده و بر عصایش تکیه داده بود ، از دنیا رفت . مدتی به همان وضع ایستاده بود و آدمیان و جنیان به تصور اینکه او زنده است و نگاه می کند ، مشغول کار خود بودند .

سرانجام موریانه ای وارد عصای او شد و درون آن را خورد ، عصا شکست و سلیمان (ع) به زمین افتاد ، همه فهمیدند که از دنیا رفته است و سپس در کشور فلسطین ( بیت المقدس در قریه داوود ) به خاک سپرده شد .
نام شخصیتی تاریخی در قرآن و کتاب مقدس. اطلاعات علمی دقیقی از وی در دست نیست و شخصیت وی بیشتر بر پایه متون دینی شناخته می*شود.

روایات یهودی
طبق این روایات سلیمان پسر داوود و بت*شبع است و در حدود سال ۱۰۰۰ پیش از میلاد متولد گشت. وی مقتدرترین و ثروتمندترین پادشاه اسرائیل و از قبیله یهودا بوده*است. که در سال*های ۹۷۰ ق.م تا ۹۲۸ ق.م به عنوان سومین پادشاه پس از ایجاد اتحاد بین اقوام ۱۲گانه بنی*اسرائیل بر این سرزمین حکومت می*کرده.
وی در اواخر عمر خود از خداپرستی روی*گردان می*شود و به پرستش بعل می*پردازد. 
سلیمان همچنین سازنده معبد معروف بنی اسرائیل است که به «هیکل» معروف گردید. این معبد که به دستور خداوند و به اصرار بنی اسرائیل ساخته شد، در زمان حمله «نبوکد نصر» پادشاه بابل غارت و تخریب گردید و دوباره با رهایی یهودیان از اسارت و بازگشتشان، بازسازی شد. معبد «هیکل» بنا بر روایت انجیل تا قرون آغازین انتشار مسیحیت همچنان پا بر جا ماند و از مکانهای زیارتی یهودیان به شمار می*رفت. برخی مورخان معتقدند محل معبد بازسازی شده، در محل بنای «مسجد الاقصی» در فلسطین امروز بوده*است.
پس از ظهور «اسلام»، محمد پیامبر مسلمانان در ابتدا مسجد الاقصی را به عنوان قبله مسلمانان معرفی نمود اما با گسترش اسلام، پس از چندی به فرمان محمد ، از جانب خداوند، قبله مسلمانان تغییر کرد و مسلمانان اکنون به سوی کعبه نماز می*گذارند. به اعتقاد برخی مورخان، از آنجا که یهودیان بر اساس رسوم خود، عبادت خود را به سوی «هیکل» انجام می*دادند؛ این رسم در میان مسلمانان باب گردید.
نام سلیمان در زبان*های سامی به معنای «آشتی» است و در کتاب عهد عتیق (تَنَخ) از او با نام جدیدیه هم یاد شده.

روایات اسلامی
طبق این روایات سلیمان پیامبری توانا و ثروتمند بوده که در سال*های دور بر سرزمینی که محل آن مشخص نیست حکومت می*کرده است.همچنین در قرآن آمده است که او زبان پرندگان و حیوانات را می دانسته و باد ها به تسخیر او بوده اند. گفته می شود که بر روی انگشتری که سلیمان به دست داشته اسم اعظم نوشته شده بود . قصر او به قدری زیبا و با شکوه و دارای درخشش و تلالو بود که زمانی که ملکه قوم سبا ( بلقیس ) آن را دید ، تصور کرد که آب بر روی زمین ریخته و دامن خود را بالا گرفت و بعد از دیدن این همه شکوه و جلال به خدای یکتا ایمان آورد. سلیمان در جلوی قصر خود، بر عصایی تکیه کرده بود و بر همان جا درگذشت ، و مرگ او زمانی برای مردم معلوم شد که موریانه عصای او را خورد و وی به زمین افتاد . سلیمان پیامبر خدا بود و هیچ گاه از بندگی او سر باز نزد