17 ربیع الاوّل

حضرت محمد(ص)، آخرین پیامبر الهى در 17 ربیع الاوّل از پدرى به نام "عبدالله بن عبدالمطلب" و مادرى به نام " آمنه بنت وهب" دیده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تیره و تاریک، به ویژه عربستان را روشن گردانید. پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پیش از تولد فرزندش محمد(ص)، در حالى که همسرش آمنه، به چنین فرزندى، حامله بود، به همراه سایر بازرگانان قریش، جهت سفر تجارى عازم شام گردید و در بازگشت از شام، در یثرب)مدینه منوّره( بیمار شد و در همان جا درگذشت و توفیق دیدار نوزاد خویش را نیافت. وفات عبدالله، دو ماه و به روایتى هفت ماه پیش از تولد فرزندش حضرت محمد(ص) بود. امّا آمنه، مادر گرامى رسول خدا(ص)، که به تقوا، عفت و پاکیزگى در میان بانوان قریش معروف بود، پس از تولد نور دیده‏اش حضرت محمد(ص)، چندان در این دنیاى فانى زندگى نکرد. وى، دو سال و چهار ماه و به روایتى شش سال، پس از میلاد رسول خدا(ص)، در بازگشت از یثرب، در مکانى به نام "ابوا" بدرود حیات گفت و در همان مکان مدفون شد. رسول خدا(ص) پس از تولد، در کفالت جدش عبدالمطلب، بزرگ و سید قریش مکه، قرار گرفت. عبدالمطلب جهت شیر دادن نور دیده‏اش محمد(ص)، در آغاز وى را به "ثویبه"، آزاد شده ابولهب سپرد ولى پس از مدتى وى را به "حلیمه دختر عبدالله بن حارث سعدیه" واگذار کرد. حلیمه، در ظاهر اگر چه دایه وى بود، ولى در حقیقت به مدت پنج سال از او مراقبت و مادرى کرد. پیامبر اسلام(ص) از دوران کودکى داراى دو نام بود. یکى "محمّد" که جد بزرگوارش عبدالمطلب، براى وى برگزید و دیگرى "احمد" که مادر ارجمندش آمنه، آن را انتخاب کرده بود. از امام صادق)ع( روایت شد که ابلیس، پس از رانده شدن از رحمت الهى، مى‏توانست به هفت آسمان رفت و آمد کند و خبرهاى آسمانى را گوش دهد، تا این که حضرت عیسى )ع( دیده به جهان گشود، از آن پس، ابلیس از سه آسمان فوقانى ممنوع شد و تنها در چهار آسمان پایین‏تر، رفت و آمد مى‏کرد. ولى چون حضرت محمد(ص) به دنیا آمد، ابلیس از تمام آسمان‏ها رانده شد و رفت و آمدش ممنوع گردید و غیر از او، تمامى شیاطین نیز با تیرهاى شهاب از آسمان رانده شدند. هم چنین روایت شده است که هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد(ص)، ایوان کسرى شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ریخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ دریاچه ساوه خشک گردید؛ بت‏هاى مکه سرنگون شدند؛ نورى از وجود آن حضرت به سوى آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگ‏ها را روشن کرد؛ انوشیروان، پادشاه ساسانى ایران و مؤبدان بزرگ دربار وى، خواب‏هاى وحشتناکى دیدند؛ آن حضرت ختنه شده و ناف بریده به دنیا آمد و پس از استقرار در زمین، گفت: اَللّهُ أکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ کَثیراً، سُبْحانَ اللّهِ بُکْرَةً وَ أصیلاً. گفتنى است که تاریخ نگاران و سیره نویسان شیعه و اهل سنت، با این که در سال و ماه تولد آن حضرت، اتفاق نظر داشته و مى‏گویند که آن حضرت در اوّل عام الفیل، برابر با سال 570 میلادى و در ماه ربیع الاوّل دیده به جهان گشود، ولى درباره روز تولد وى، اختلاف نظر دارند. شیعیان، معتقدند که رسول خدا(ص) در روز جمعه، مصادف با 17 ربیع الاوّل، به دنیا آمد و اهل سنت مى‏گویند که تولد وى، روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاوّل بوده است.(1) اما از این که سال تولد پیامبر(ص) را "عام الفیل" مى‏نامند، بدین جهت است که دو ماه و هفده روز پیش از تولد پیامبر)ص، یعنى در نخستین روز محرم سال 570 میلادى، فیل سواران "ابرهه" به مکه هجوم آورده و قصد نابودى کعبه و مسجدالحرام را نمودند ولى با معجزه شگفت الهى سرکوب شدند. 1- نک: فرازهایى از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص 57؛ منتهى الآمال، ج1، ص 13؛ المبعث و المغازى، ص34؛ الامتاع، ص3؛ تاریخ الیعقوبى، ج2، ص 5؛ بحار الانوار، ج15، ص 248؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 383؛ تاریخ دمشق، ج3، ص 72 70 و 75